ماهنامه صبا
فیلم «انفرادی» مانند ساخته های قبلی مسعود اطیابی، یک فرمول تکراری دارد و آن لوده بازی حداکثری در طول فیلم است تا تماشاگر به هر قیمتی بخندد.
مسعود اطیابی که بخش زیادی از چرخه اقتصادی سینمای ایران در سال های اخیر مدیون او بوده، سازنده آثاری همچون «تگزاس» و «دینامیت» است که این دومی تا زمان نوشتن این مقاله، پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای ایران محسوب می شود.
شاید پیش از بررسی فیلم «انفرادی» بهتر باشد نگاهی به اظهار نظر یکی از عوامل فیلم بندازیم که گفته بود این اثر می تواند رکورد ۱۰۰ میلیارد تومان فروش در سینمای ایران را کسب کند. این اظهار نظر کافی است تا نگاهی به کلیت فیلم «انفرادی» بیندازیم تا ببینیم که تمام فاکتورهای لازم برای فروش در سینمای ایران را در خود دارد. فاکتورهایی که نه براساس قواعد سینما و هنر، بلکه به دلیل مشکلات اجتماعی خارج از سالن های سینما می تواند به فروش فیلم منجر شود.
سازندگان فیلم به خوبی می دانند که شهروندان ایرانی در حال حاضر وضعیت روحی خوبی ندارند و غرق در مشکلات مختلف هستند. از این جهت دست به هرکاری زده اند تا بتوانند آن ها را مجاب به تماشای فیلم کنند تا لبخند به لبانشان بیاید. به نظر می رسد که تماشاگر ایرانی هم که به تماشای فیلم می رود چیزی جز این نمی خواهد و نتیجه این معامله، فروش و موفقیت فیلمی مانند «انفرادی» می شود که الهام بخش فیلمسازان دیگر برای ساخت آثار مشابه خواهد شد.
فیلم «انفرادی» مانند ساخته های قبلی مسعود اطیابی، یک فرمول تکراری دارد که برگ برنده این فیلمساز در سال های اخیر بوده و آن لوده بازی حداکثری در طول فیلم است تا تماشاگر به هر قیمتی بخندد. در این جا البته فیلمساز سعی کرده با اشاره به برخی از تجربیات تلخ اجتماعی مانند آب بازی در پارک و دستگیری عوامل آن، از آب گل آلود ماهی بگیرد و خود را منتقد این جریان معرفی کند اما مانند تمام کمدی های سطحی چند سال اخیر، صرفاً از یک اشاره (که آن هم با تعارف کامل و رعایت ریزترین حساسیت های نهادهای دولتی و غیردولتی لحاظ شده) فراتر نمی رود و به بی خاصیت ترین شکل ممکن مطرح می شود.
نتیجه این فستیوال ابتذال فیلم «انفرادی» است. فیلمی که به سختی می توان دو خط فیلمنامه در آن یافت و تمام و کمال براساس ادا و اطوار بازیگران و کنایه های جنسی که در فضای مجازی شنیده می شود بنا شده است. به طور واضح می توان گفت، «انفرادی» یک نسخه عقیم شده از شوخی های فضای مجازی است که در این جا از میزان نافذ بودنشان کاسته شده و هویت مبتذل اصلیشان در قالب یک ابتذال جدید به مخاطب ارائه شده است. در «انفرادی» اتفاقات منطق مشخصی ندارند. گاه فیلمساز به سراغ «عصر جدید» چاپلین می رود و از آن الگو می گیرد و گاهی هم نیم نگاهی به فیلم «شوخی با دیک و جین» با بازی جیم کری داشته است. «انفرادی» آش شله قلمکاری است که پیکره آن براساس ایده فیلم های دیگر بنا شده و ابتذال هم به آن اضافه شده است تا تحت عنوان «فیلم سینمایی» به سالن های سینما راه پیدا کند.
صحبت بیشتر درباره «انفرادی» جایز نیست. نه می توان درباره بازی بازیگران سخنی گفت و نه فیلمبرداری و نه جلوه های ویژه و نه مخصوصا، موسیقی که تنها کارکردش فقط به رقص درآوردن بازیگران بوده است. «انفرادی» در پایین ترین سطح کیفی ممکن ساخته شده که حتی می توان از لحاظ کیفی آن را با کلیپ های ساخته شده در فضای مجازی مقایسه کرد و حتی مطمئن شد که آن کلیپ ها به مراتب اجرای بهتری دارند. فروش اثری مانند «انفرادی» دلایل سینمایی ندارد؛ بحث بر سر غم اجتماعی بزرگی است که تماشاگر ایرانی را به سمت تماشای این گونه آثار در سالن سینما سوق داده است.
منبع: مووی مگ
انتهای پیام/
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است